Grasparkieten

In de Australische wildernis leven bijna uitsluitend groene grasparkieten. Blauwe en gele dieren worden door hun slechtere camouflage nl heel snel het slachtoffer van roofvogels.

Sinds rond 1840 de eerste grasparkieten naar Europa kwamen, is de belangstelling vooral uitgegaan naar diverse mutaties in kleuren, veertypen en grootte. Daarmee raakte de originele Budgie vergeten in de grote clubs, tentoonstellingen en wedstrijden.
Er zijn gelukkig nogal wat liefhebbers die meer van natuurlijke vormen en kleuren houden dan van allerlei afwijkende gefokte dieren. Om die belangstelling voor de Bush Budgie beter algemeen kenbaar te maken is een site geopend: www.bush-budgies.net.

Daar vindt u meer over de bedoelingen en de manier van werken van die groep enthousiastelingen.

Welke kleur een parkiet heeft wordt genetisch bepaald.
De erfelijke eigenschappen zullen altijd een geel of blauw factor omvatten. Gewoonlijk treden die allebei tegelijk op en dan is de parkiet groen. Maar als er een factor wegvalt of geblokkeerd wordt zijn de veren geel of blauw gekleurd.

Bij de groene parkiet bevindt zich in het centrale deel van de veren donkere in de buitenste laag gele kleurstof. Het blauw ontstaat door de lichtbreking.

De gele vogels hebben geen donkere kleurstof en bij witte parkieten ontbreken ze allebei. Alle bijna veertig kleurschakeringen bij de grasparkiet spelen zich af binnen het gebied blauw, geel groen wit.

Rood komt bij de grasparkieten niet voor, hoe graag sommige fokkers dat ook zouden willen.

De washuid bij de snavel verraadt het geslacht: bruin bij de vrouwtjes, blauw bij mannetjes. Jonge parkieten hebben een geheel zwarte snavel.
Het geslachtsonderscheid is dan nog niet te zien.

Een uitgebalanceerd dieet voor de vogels bevat niet alleen een graanmix, maar ook dagelijks vers water en zandkorrels, mineralen en grit.
Liefst een keer per week moet het menu ook fruit en groente bevatten.

In onze hobby worden alleen de zgn standaardparkieten gevraagd. (ook wel als Engelse Grasparkieten aangeduid).
Voor deze vogels zijn houding, formaat en kleur vastgelegd in de door de vogelbonden uitgegeven standaardeisen. Aan de hand van deze standaard-eisen worden de vogels door de keurmeesters beoordeeld.

Door doelgerichte selectie aan de hand van deze standaardeisen proberen de kwekers het in deze eisen vastgelegde ideaalbeeld zo dicht mogelijk te benaderen.

Door hier te klikken kunt u de indeling van het vraagprogramma van de ANBVV zien.

Niet alleen het uiterlijk mag bij de selectie een rol spelen. Ook zaken als vruchtbaarheid, broedzorg en karakter zullen een rol spelen.
Een vogel, hoe mooi ook, die als een raket door zijn kooi gaat, bij het minste of geringste de eieren en jongen in de steek laat en dus zo niet of nauwelijks voor nakomelingen kan zorgen heeft ook als showvogel geen waarde.